Column 20 Friesch Dagblad

Vandaag column nr. 20! Hier volgt de tekst:

Witte Wintertijd.

De gezelligste tijd van het jaar, zeggen ze hier, komt steeds dichterbij.

Een tijd van winter met veel sneeuw, gezellig rond het haardvuur met lekkernijen en bijpassende drankjes met als hoogtepunt de kerstviering, is aanstaande.
Vorig jaar hadden we op 25 oktober al onze eerste sneeuwdeken te pakken.
De sneeuw viel, bleef vallen en ging eigenlijk niet meer weg tot eind april, begin mei van dit jaar. “Eigenlijk niet meer weg” betekent feitelijk dat de ervaring de Zweden heeft geleerd dat de winter in drie keer komt. De eerste keer een laagje van een centimeter of drie dat na enkele dagen weer verdwijnt. Dat proces herhaalt zich nog een keer om voor de derde keer definitief te blijven liggen. Die derde keer bracht vorig jaar een pak sneeuw van gemiddeld een meter hoog. Gemiddeld dan, want op sommige plaatsen lag er zelfs anderhalve meter of meer. Onwetend toen hoe de winters hier in Zweden zouden zijn, dacht ik dat het heel normaal was, zoveel sneeuw. Een burenpraatje over de besneeuwde heg maakte mij duidelijk dat het echt wel extreem was, zoveel kraakheldere “poedersuiker”. Zelfs de autochtone Zweden waren de sneeuw met al z’n pracht maar toch ook de overlast, na vijf maanden spuugzat. Zo erg als de laatste winter zal de komende winter niet worden, is de verwachting. Het eerste laagje sneeuw van dit jaar hebben we al gehad. Met een dikte van drie centimeter sneeuw, is het met de temperaturen rond en onder het vriespunt, lang blijven liggen. Nu de thermometer weer stijgt, is de sneeuw ook weer verdwenen. Het regent nu zelfs en dan is het juist oppassen geblazen! De vorst zit nog wel in de grond en overal ontstaan glijbanen. Je weet het, je houdt er rekening mee door voorzichtigheid en aangepast schoeisel en toch verbaas ik mij dat ik nog geen arm of been heb gebroken. Verraderlijk weer, heet dat. Deze week sprak ik een Zweedse mevrouw met meer dan zeventig jaar bewuste winterse ervaring, die mij vertelde dat aanstaande zondag de tweede lading witte vlokken naar beneden komt.
“Hoe ze dat wist?”, vroeg ik. “Je ziet en ruikt het aan de lucht, jongen!”, zei ze met een stem die duidelijk was aangetast door het vele roken van zware shag. Ook het door reumatiek aangetaste beendergestel gaf haar duidelijk de indicatie dat de koude periode niet lang meer kon duren. Zolang het maar niet te lang duurt, vinden de Zweden het allemaal prachtig. De winter- en/of spijkerbanden (dubbs) worden onder de voertuigen geschroefd, de lange latten en schaatsen worden uit het vet gehaald en overal zie je de kerstversieringen in al hun verlichte kleurenpracht op de gevels opdoemen. Sinterklaas kennen ze hier niet, dus de kerstattributen liggen hier al begin oktober in de winkelschappen.
Kortom: de gezelligste tijd van het jaar rammelt hier aan de voordeuren!

Roel Heidema.

www.vilasig.com