Wondere
winterwereld
Voor de
tweede keer maak ik een winter mee in Zweden. Vorig
jaar viel er op 25 oktober al de eerste sneeuw. Dat was niet zo heftig, want na
vier dagen was het laagje van 3 cm al weer verdwenen. Na een paar dagen van
dooi kwam de tweede lading van Vrouw Holle naar beneden en dat was beduidend
meer. Zeker zo´n 30 cm aan kraakhelder schuim deed alles veranderen in een
sprookjesachtig wit landschap. Ook dat verdween weer als sneeuw voor de zon na
een paar weken. Midden november begon het weer dikke vlokken te dwarrelen om
niet meer weg te gaan. De winter komt in Zweden vaak in drie keer. Tot en met
begin mei 2013 hebben we in de sneeuw gezeten en niet zo´n beetje ook. Laag op
laag stapelde de witte deken zich op tot wel 1 meter en meer. Elke dag
sneeuwruimen met twee grote duwbakken om het huis maar toegankelijk te houden.
De meeste Zweden hebben daar een gemotoriseerde sneeuwschuiver voor die de
sneeuw met een wormwiel verzamelt en daarna weer uitblaast. De motor drijft ook
de beide wielen aan, dus je hoeft alleen maar een beetje te sturen. Wie meer
dan een toegangspaadje moet vegen, maakt vaak gebruik van een tractor met laadschep.
Bij veel huizen zie je dan ook zo´n boerenwerktuig staan. Zo extreem als in
2012 zal het dit jaar wel niet worden, maar de geschiedenis gaat zich wel
herhalen. De tweede laag sneeuw is nu al aan het smelten en iedereen maakt zich
op voor de derde keer. Nu maakte ik voor
de eerste keer die winter mee in 2012 en dacht dat het een normale winterse
winter was met veel sneeuw. Volgens de buurvrouw was het echter een extreme
winter en zelfs de meest doorgewinterde Zweed was eind januari 2013 de winterse
omstandigheden al spuugzat. Toch stelt de bevolking hier zich helemaal in op
een winter met de overlast die dat met zich meebrengt. Voor het verkeer betekent
het wel extra oppassen, toch rijdt alles hier gewoon door. Vrachtvervoer,
bussen en treinen schakelen wel een paar versnellingen terug, maar je komt ter
plaatse. Hier hoort de winter bij een manier van leven.
Opmerkelijk
vond ik de gladheidsbestrijding. Een glad wegdek door sneeuw en ijs bestrijd je
met zout, zo was ik gewend. Hier gebruikt men ook wel zout, maar in veel
mindere mate. Om uitglijden en slippen te voorkomen strooit men steengruis. Omdat
de zon de steentjes verwarmt, zakken ze door de sneeuw en een nieuwe laag wordt
gestrooid. Aan het einde van de winterperiode, als alle sneeuw voorgoed
verdwenen is, komt een veegwagen en veegt alle steentjes weer op om opgeslagen
te worden voor volgend jaar. Hoe mooi een winterse periode ook is met al z’n adembenemende sprookjesbeelden, ik snap nu waarom zoveel Zweden een zomervakantie richting het zuiden boeken!
Roel
Heidema
www.vilasig.com 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten