Om vier dagen door een loopgraaf te balanceren alsof je koorddanser bent op maaiveldhoogte, begon wat te vervelen. Daarom Martin, de nieuwe eigenaar van de Ljusneforscamping, maar gevraagd of we de tractor met schepbak mochten gebruiken. Dat mocht, want een naaste buur...............(niets ten nadele van onze verre vrienden natuurlijk;-)) Was wel eerst even wennen, want hoewel Roel regelmatig op een trekker zat toen de kinderen op de basisschool zaten om als ouder oud papier te verzamelen, is het werken met zo'n schepbak eerst wel uitproberen. De werking van de vork en de bak is simpel genoeg, alleen de stand van de schep, het manoeuvreren en het op de juiste manier ledigen, vergt enige oefening. Na een middagje schuiven en scheppen, tevreden met het resultaat, tot nu toe. Want morgen wacht de andere helft van het karwei. Als je denkt: "eitje op zo'n trekker", heb je het mis. Het is hard werken. De cabine besloeg aan alle kanten, terwijl er genoeg ventilatie is in zo'n British Beast. Martin had me gewaarschuwd voor eenzijdige spierpijnen, maar dat merk je pas als je na een paar uur uitstapt. Als lamgeslagen met een honkbalknuppel in z'n knieholte en een hevige pijnscheut in z'n linkerlies, was hij blij dat hij de achterdeur had gered voor een theepauze. Een lamme linkerpoot krijg je van het koppelen op zo'n werktuig. Ondanks dat je behoorlijk wat sneeuw weghapt in één keer, zie je pas hoevéél het is als je het op een bult gooit. Sneeuwduinen à la '79! Het is hier nu nog stiller om huis met die geluidswallen van sneeuw. De auto staat inmiddels weer in de garage en de vuilcontainer kan weer normaal bereikt worden zonder dat je kans loopt je enkels op vier plaatsen te breken.
Zelfs op een trekker, of misschien wel juist op een trekker, wéér die groene handschoentjes met optimale grip...................;-))
Morgen maar een vervolg.........................
