Column 9 Friesch Dagblad

Afgelopen vrijdag is er weer een column geplaatst in het Friesch Dagblad. Hier de tekst van deze negende column:

Heimwee naar het thuisland.

Heimwee is onderdeel van de overweging om je thuisland wel of niet te verlaten.

Als je van jezelf weet dat je moeilijk afscheid kunt nemen van familie, kennissen en alles wat vertrouwd is, is er maar één advies: plannen in de koelkast! In het vriesvak is nou ook weer niet nodig, maar als heimwee bij voorbaat een rol gaat spelen, is het te vroeg voor uitvoer.
Het juiste moment moet aanwezig zijn om te emigreren! Hoe weet je nu wanneer dat moment er is? Daar kan maar één persoon het antwoord op geven en dat is de emigrant zelf. Plussen en minnen en kijken naar welke kant de weegschaal doorslaat. Bij mij is dat eigenlijk niet anders.
De wens om in een ander land te gaan wonen en werken was er al een aantal jaren, maar het moment was er niet. Kinderen die het goed hadden in Nederland, want ook voor minderjarige kinderen neem je een beslissing die ingrijpend is, inkomsten van arbeid, eigen huis en meer argumenten die je kunt aanvoeren om een wensdoel niet uit te voeren. In mijn geval zijn de kinderen nu volwassen, bouwen hun eigen leven op en zijn tevreden. Door einde werkovereenkomst hielden de inkomsten ook op. Familiebanden zijn goed, maar wel van dien aard dat een emigratie die band niet beschadigt. Ook hebben wij van nature geen probleem met heimwee gevoelens en dat scheelt. Heimwee is een argument waarom mensen terug gaan naar het land van herkomst. Het is ook geen schande als je moet erkennen dat je niet zonder familie, vertrouwde mensen en omgeving kunt. Nog steeds krijg ik de vraag of ik geen last van heimwee heb. Natuurlijk is er een zekere mate van heimwee, zo ervaar ik het wel. Maar niet in die mate dat het een overweging is om terug te gaan naar Nederland. Heimwee is in mijn geval ook niet het goede woord. Het is meer missen van bepaalde mensen en zaken op sociaal vlak. Moeilijke momenten? Zeker! Vooral wanneer de kinderen hier hun vakantie hebben gevierd. Als ze komen is het feest, maar je weet dat er een moment komt dat ze weer teruggaan naar hun moederland. Na het afscheid rijden ze het erf af richting het zuiden. Je wilt er wel achteraan rennen en op de trekhaak meerijden. Maar dat tijdelijke afscheid is de consequentie van een keus!
Als je een berichtje krijgt dat ze weer veilig aangekomen zijn, is het zwakke moment ook weer voorbij. Iedereen leeft weer zijn eigen leven en dat is goed. Het zet je wel weer met beide benen op de grond, want niets is vanzelfsprekend. Ik weet ook dat het anders kan zijn! Eigenlijk ben ik een geluksvogel.

Roel Heidema.

www.vilasig.com