Rust en Ruimte
Dat
Zweden het land is van rust en ruimte, is zo langzamerhand wel bekend.
Vooral
de mensen zoeken die rust en ruimte. Of het nou de autochtone Zweed is of de
allochtoon die dit Scandinavische land verkiest boven het oorspronkelijke thuisland,
velen zoeken de stilte en het weidse karakter dat dit land biedt. Voor de dieren in Zweden die in vrijheid leven is het altijd vanzelfsprekend geweest dat hun leefgebied een oase is van ongestoord existeren. Dat geldt niet alleen voor de kleinere soorten maar ook voor de grotere beesten. Die vinden hier al eeuwen lang hun plekje. Wij mensen dienen ervoor te zorgen, dat alle dieren die in het wild leven, dat plekje ook behouden. Dat wordt wel steeds moeilijker, over de hele wereld gezien. Overbevolking, vervuiling, ontbossing en veel meer zaken die de economie blijkbaar noodzakelijk maken, gaan vaak ten koste van het leefgebied van de in het wild levende dieren. Zweden heeft daar gelukkig nog niet zo heel veel last van maar men is wel zeer waakzaam. Niet alleen de bevolking is zich dat maar al te goed bewust, ook de overheden geven aan het natuurbehoud een hoge prioriteit. Toch komt de wilde have steeds dichter bij de bevolking. Vooral in een winterperiode zie je de dieren, op zoek naar voedsel, meer binnen oogbereik. Nu die wintertijd achter ons ligt, trekken veel dieren zich weer terug in het dichtbeboste gebied waar ze voldoende voedsel en beschutting vinden. Veertien maanden rijd ik nu al rond in dit prachtige land en zonder de oplettendheid te verliezen die je in het verkeer dient te hebben, kijk ik steevast om mij heen om een glimp op te vangen van de wilde dieren. Eén van die beesten is natuurlijk de eland. Veel waarschuwingsborden langs de weg die je attenderen op overstekende elanden heb ik al gezien, maar nog nooit de overstekende eland zelf. Eigenlijk had ik de hoop om er één aan te treffen al opgegeven. Veel Zweden die hier al jaren lang wonen zien zelden een eland. Waarom zou zo’n beest zich dan vertonen aan een Hollander die hier net een jaar is?! De waarschuwingsborden zag ik dan ook meer als een toeristische attractie dan de oplettendheid activeren van de onachtzame automobilist. Die gedachte werd dinsdagmorgen om twee minuten voor vijf onmiddellijk afgestraft! Op weg naar m’n werk op nog geen vijf kilometer van huis stonden twee elanden rustig te grazen van het met dauw bedekte mos en gras. Vol in de ankers en honderd tachtig graden gedraaid, ging het autoraampje geluidloos naar beneden en de rochelende diesel werd het zwijgen opgelegd. Minutenlang keken we elkaar aan op een steenworp afstand. Toen vonden ze het voldoende en in hun typische maar elegante galop verdwenen ze in het bosgebied vol rust en ruimte. Met recht kan ik een sticker op mijn auto plakken van een eland. Ik heb ze gezien……….
Roel
Heidema
www.vilasig.com 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten