De (tijdelijke) dooi is ingetreden, daar wordt het hier niet vrolijker van, maar eigenlijk moet de winter hier nog beginnen. Eergisteravond trok de houtkachel slecht, dus werd besloten om de mastodont voor het rookkanaal weg te trekken en een flinke poetsbuurt werd zijn deel. Zowel de kachel als de pijpen die de verbinding verzorgen met het bouwkundige deel werden ontdaan van de roetvorming. Sindsdien zit er toch betere trek in, of is het de verbeelding na toch wel een heftige klus?! Nu het dooit is het verraderlijk glad en ondanks de behoedzame pasjes als een hoogbejaarde, wiens rollator door baldadige jeugd was afgepakt, liep Roel met een meter zware kachelpijp over het pad. De laatste stap was fataal. Met een opzwaaiend rechterbeen, wat een verticale spagaat opleverde, werd geprobeerd de val te breken. De stuiterende stalen pijp deed denken aan een verlate kerstklok die uit een kerktoren breekt. De klap werd opgevangen door de rechterpols en glutaeus maximus. Wonderbaarlijk hoe snel een broek van spijkerstof dooiwater opzuigt, dus snel opstaan was het devies. Dit alles speelde zich af in een fractie van een milliseconde.
Resultaat: pijnlijke vingers, verstuikte pols, spierpijn in de onderarm en een opgezette hand als een bokshandschoen.
Met een linkerbeen, dat nog lijdt van de spierpijn van het koppelingspedaal van de "smurf" en bont en blauwe rechter bil, begint hij straks vol goede moed aan het Nieuwe Jaar!
Toch was er gisteren ook een zéér plezierige en verrassende gebeurtenis!! Onze gasten van deze week bleken niet onder hun eigen naam geboekt te hebben. Wie wel eens rechts van het midden heeft gezeten, dus uit het centrum, weet wat we bedoelen toen het raampje van het autoportier elektrisch naar beneden zakte en Roel tot zijn zéér grote verrassing, zijn goede vriend en oud-collega Hans en zijn vrouw Marian ontwaarde.
Wordt vervolgd, want Hans heeft vandaag gekookt en wij zijn uitgenodigd. Allemaal een gezellige en veilige jaarwisseling.
